Doe mij maar een SMART

[demaster]

Sinds enige tijd ben ik naast mijn praktijk ook als gedragswetenschapper in de jeugdzorg aktief. Met een fantastisch team begeleiden we ouders en hun kind(eren) bij de opvoeding. Wij noemen het "IGGB", dat staat voor Intensieve Groeps- en GezinsBegeleiding. Intensief omdat ouders en kind(eren) flink aan de bak moeten. Het kind bezoekt de groep na schooltijd en krijgt groeps- en individuele begeleiding en/of trainingen. Ouders krijgen specifieke begeleiding en volgen intensieve cursussen dan wel oudertrainingen. Ouders zijn vaak onbewust onbekwaam in de opvoeding waardoor het gezin in de problemen raakt. Het gezin zakt steeds verder weg en zonder adequate hulp zal het gezin uitéén vallen. Dit kan uiteindelijk leiden tot uithuisplaatsing van de kinderen

Sinds ik een tijdje in deze 'zorg' meeloop, kom ik meer en meer tot de conclusie dat school en jeugdzorg kleine eilandjes zijn. Het bundelen van krachten t.a.v. specifieke begeleiding bij maladaptieve gezinnen (en kinderen) komt nauwelijks voor. Nu kom ik zelf uit het onderwijs, maar had ik van IGGB ook nog nooit gehoord. Het wordt derhalve tijd dat er samengewerkt gaat worden. We kunnen wat dat betreft nog veel van elkaar leren, mits we er natuurlijk voor open staan. Ik pleit hierbij voor een SMART-aanpak die beide gremia zullen binden. Ik zal dit toelichten met enkele voorbeelden. SMART staat voor (zo'n mooie doelen-trend):

S= Specifiek
M= Meetbaar
A= Acceptabel
R= Realistisch
T= Tijdgerelateerd

Specifiek gaat het er uiteindelijk om dat instellingen gecertificeerd willen zijn. In het onderwijs heb ik zo'n traject al eens meegemaakt: een hogeschool met een soort keurmerk. Ik heb tijdens dit proces zelden zo'n chaos meegemaakt!. Helaas gaan zorginstellingen dat nog eens dunnetjes overdoen. Men, lees het management, denkt hiermee de kwaliteit (wat dat dan ook moge zijn) te kunnen waarborgen. Uiteindelijk gaat het alleen om de koperen plaat op de voordeur, anders stopt de geldstroom. Ik wil de onderzoeken graag tegemoet zien die laten zien dat gecertificeerde kwaliteit betere kwaliteit is. Als die vernieuwingsprocessen zo budget neutraal mogelijk doorgaan, gaan we binnenkort samen eens lekker actief de koperen plaat poetsen! Joepie.
Zie hier het samenwerkingspunt: iso-keurmerk 6452874.

Meetbaar is het aantal computers en netwerken die worden ingezet t.g.v. de intensieve zorg en begeleiding van gezinnen en kinderen. Alles moet digitaal. In het onderwijs ontstaan netwerken, LVS-systemen en educatieve software programma's. Intussen is al gebleken dat sommige computerprogrammatuur eerder de ontwikkeling van kinderen remmen dan bevorderen. Vervolgens stapt men in de jeugdzorg bij de implementatie van de digitalesnelweg in alle (val)kuilen die het onderwijs reeds had dichtgegooid. Meetbaar is het aantal uren dat je 'niets' kunt doen omdat de computer het niet doet en de ict-diensten een eigen leven gaan leiden. Zie hier de overeenkomst voor een bitserige samenwerking. Onderwijs en jeugdzorg zitten in hetzelfde schuitje op de digitale weg. Mijn motto is: joepie, weer een vastloper, iemand nog koffie?
Zo werken we aan de digitale en sociale samenwerking.

Aanwijsbaar zijn de gezinnen die in de problemen zitten, maar die het zelf vaak nog niet willen accepteren dat er problemen zijn. Wat dat betreft zouden de maatregelen die staatssecretaris Ross bepleit zich niet moeten beperken tot verstandelijk gehandicapten. Als je als ouders je hond, een Duitse herder, aanstelt om op je kinderen (twee peuters) te passen is er toch echt iets mis. De zorg en het onderwijs kunnen alleen gezamenlijk dergelijk diep gewortelde problematiek aanpakken. Ik zou het wat dat betreft willen toespitsen op het afstemmen van de begeleiding.

Richt één lokaal in als opvoedbureau. Immers veel scholen zijn reeds ook voorschool, en tel uit je winst. Hier volgen de ouders cursussen op de dagen dat hun kinderen de voorschool bezoeken. Die cursussen worden gegeven door medewerkers vanuit de jeugdzorg en zo is wederom een uniek punt voor samenwerking ontstaan, die bovendien de opvoedproblemen zo vroeg mogelijk aanpakt. Doen we direct een testje of de ouders wel geschikt zijn voor een volgend kind. Mijn motto hierbij is: joepie, gezien het probleem, hou het voorlopig bij één!
Hier werken we m.n. aan de taakgerichte samenwerking.
Realistisch dient de indicatiecommissie te zijn in het wegwerken van de wachtlijsten. Zowel in het onderwijs als in de jeugdzorg is er sprake van een vorm van 'slagboomdiagnostiek'. Zo'n commissie ziet alleen een papieren 'gezin' dan wel 'kind'. Een dik, vaak onvolledig dossier passeert de bureaucratische molen voordat er daadwerkelijk (verkeerd) geplaatst wordt. Plaatsing wordt dan vervolgens ook nog eens wat maandjes uitgesteld omdat er wachtlijsten zijn of zoals in het onderwijs het geval is, de school z'n maximum behaald heeft. Voor de basisschool geldt dat in principe alle kinderen met de 'mainstream' meemoeten, terwijl in de jeugdzorg in principe elke instelling iedere zorg moet kunnen bieden. Adaptief en vaaggericht zijn hier broer en zus. Om aan de druk van plaatsing tegemoet te komen, wordt er creatief plaatsingsbeleid gevoerd. ZMLK-scholen worden vergaarbakken en jeugdinstellingen vangen 'iedereen' op. Kortom weer een reden om tot samenwerking tussen beide gremia over te gaan. Mijn motto is: joepie, weer een cliënt erbij!
Hier werken we vooral aan de creatieve samenwerking.

Tot slot dient de samenwerking natuurlijk tijdgebonden te zijn. Ik zou willen voorstellen het eens een jaar samen te proberen. In die tijd kunnen de budgetten op elkaar worden afgestemd. Van de vele extra miljoenen in het onderwijs, zoals recent blijkt, is nauwelijks iets bij de basis terecht gekomen. Ook in de jeugdzorg zijn die geldstromen niet helder. Zowel in het onderwijs als in de jeugdzorg heeft men de mond vol van competenties, behalve als het om de budgetten gaat. Het begeleiden van meer gezinnen en hun kinderen levert vooralsnog niet meer geld op. Kortom wederom een schitterend punt om de samenwerking aan te gaan. Mijn motto is: bezuinigingen zijn niet meer nodig, want het geld komt toch niet waar het wezen moet. Joepie! Hier werken we vooral aan de financiële en competentionele samenwerking.

Door deze unieke samenwerkingsvormen wordt het het maladaptieve gezin bij de wortels aangepakt. De problemen worden vanuit nog meer perspectieven in kaart gebracht. De smartieve begeleiding zal uitmonden in een fantastisch meetbaar resultaat met als doel gezinnen weer op de rails te zetten met niet meer dan 5 gesprekken en 2% verwijzingen. Moet kunnen!!.

Om beide gremia collegiaal inhoudelijk net nog iets meer van elkaar te laten profiteren stel ik voor dat leraren en begeleiders in de jeugdzorg aan een uitwisselprogramma gaan deelnemen. Op die manier ontstaat een brede oriënteringsbasis met ideële uitgangspunten in de aanpak van het maladaptieve gezin.
Leraren en begeleiders wisselen van baan, lopen stage bij elkaar en nemen zitting in het multidisciplinaire overleg over het maladaptieve gezin. Bij het opstellen van de agenda bekijken we eerst of al onze doelen wel SMART-geformuleerd zijn: de basis van onze samenwerking. In een grafiek noteren we onze resultaten d.m.v. van het digitale cliënt-feedback-systeem. Zo houden we nauwgezet onze resultaten bij. En tot slot evalueren we jaarlijks onze samenwerking met een fietstocht tussen beide instellingen om bij elkaar de koperen plaat te poetsen.

Was het maar zover....

[juf_miriam]

Pfoe...die moet ik ff op me laten inwerken.

[jade35]

Waarschijnlijk ligt het aan mij, maar gezien mijn ervaringen met jeugdzorg etc hoop ik dat dit artikel geschreven is met ene vette knipoog !

[Patrick]

Ik denk dat de auteur het heeft geschreven vanuit zijn raakvlakken op dit gebied.

Ik ben wel benieuwd waarom jij 'hoopt' dat het met een vette knipoog is geschreven...

[jade35]

Omdat de auteur alle ouders over 1 kam scheert en de jeugdzorg als alwetend orgaan bestempeld wordt.
De jeugdzorg heeft mij en mijn dochter 9 jaar laten 'zwemmen', had wel commentaar, maar bood geen hulp, nu na 9 jaar wordt er na de nodige toestanden ( brandstichting tot 2 x toe, winkeldiefstal en wegloperij) eindelijk gezegd dat er hulp nodig is/was. Inmiddels is mijn/ onze dochter inderdaad op verzoek van ons uit huis geplaatst en na 6 maanden in een justitiële jeugdinrichting gezeten te hebben( want er was nergens anders plaats) zit ze eindelijk in een situatie waar zij en wij geholpen worden.
Er was namelijk niet iets mis met de structuur thuis of de onbekwaamheid van ons, er is iets mis met haar en dat heeft nu een naam en een persoonlijk behandelingsplan is er nu ook!
Waarbij ik nog wil zeggen dat we niet alleen door jeugdzorg/ schoolarts maar ook door leerkrachten niet goed geholpen zijn, maar wel beoordeeld en veroordeeld.
Daarom dus !!

[Patrick]

Oei, ik moet hier even van bijkomen. Het was trouwens absoluut niet mijn bedoeling om zo´n persoonlijke, en ook zeker heftige, uitleg uit te lokken.

Ik kan jouw argumenten helemaal begrijpen. Deze reactie is geheel terecht!

De auteur probeert in zijn stuk ook duidelijk te maken dat er specifiek en gericht samengewerkt moet gaan worden om misschien juist dit soort sitiuaties te voorkomen. De genoemde oplossingen zijn misschien niet altijd de beste, maar het doel is duidelijk. De instanties behoren niet zo onafhankelijk te werken.
Hoeveel ouders die wel 'het gevoel hebben' geholpen te worden, hebben achteraf het gevoel dat zij van het kastje naar de muur zijn gestuurd? En dan toch zonder resultaat?

Hoeveel ouders staan zo enorm lang op de wachtlijsten dat de hulp te laat komt? Zo vraag ik mij meer zaken af en kan mij in het doel van de tekst vinden. Althans...., als het zo bedoeld is.


Ik wil nog wel even kwijt dat ik het knap vind, dat er zo open over bent. En wens je een goede afloop toe, ondanks alle drempels onderweg!

[jade35]

dank je wel !!
Het gaat nu allemaal goed hoor, ze krijgen ons er niet zo 1 2 3 onder ...
Ik denk dat instanties eerst eens binnen hun instantie moeten leren samenwerken voordat ze zich druk gaan maken over samenwerken met andere instanties.
De grootste schuld ligt trouwens bij minister Donner en consorten die links rechts en in het midden bezuinigen, daardoor ontstaan die wachtlijsten.
Ik wou niet al te heftig overkomen, maar dit onderwerp roept bij mij van alles op.

[Joke]

Sterkte hoor Jade. Ik heb al het nodige over jullie problemen met je dochter gelezen en ik ben blij dat jullie nu in ieder geval weten wat er aan de hand is. Nu maar hopen dat er snel en adequaat gehandeld kan worden.

[Priscilla]

[juf_miriam]

Inderdaad veel sterkte.
Het stuk is inmiddels wel op mij ingewerkt

Ik denk dat het inderdaad belangrijk is dat de instanties goed met elkaar leren communiceren en samenwerken. Het moet vaak eerst goed fout gaan voordat er de juiste hulp geboden wordt. En dat is jammer, want het is beter om dit soort dingen preventief aan te pakken!!
Vorig jaar hadden we het geval van een lln. bij mij in de groep die ontzettend vervelend gedrag vertoonde. De oorzaak zat hem bij de opvoeding thuis. Jammer hoor, maar dit kind ging volledig ontsporen. Al zijn frustraties kwamen er op school uit en wat heeft mij dat een hoop bloed, zweet en tranen gekost. Nu is hij uit huis geplaatst. Hij zit nu over het algemeen goed, maar het getouwtrek is begonnen; waar hoort hij het beste thuis.

Volgend jaar ga ik de cursus IB doen en ik hoop dat ik dan wat wijzer wordt in de mallemolen die 'zorg' heet.

[nieuwes]

Alleen als ik termen als SMART hoor dan denk ik aan die snelle cursusleiders bij ons op de bank. Van die figuren die het wel even allemaal vertellen willen; resultaat gebakken lucht. Dus dan lees zo'n stuk al met een reservering en dat is ook weer niet goed

[Yanne]

Als crisispleegouder heb ik gemerkt dat er grote verschillen zijn binnen Jeugdzorg, per regio, maar ook per team en begeleider. Sommige jeugdzorgwerkers willen graag open en intensief samenwerken en overleggen met school, anderen houden de deuren dicht - uit privacy-overwegingen, angst, onzekerheid? (ja het zijn net mensen ). De eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik ook scholen tegengekomen ben die niets met al die ingewikkelde ellende van de leerlingen te maken willen hebben en alleen willen dat de kinderen zich in de klas 'normaal' gedragen.
Ik neem me nu maar voor straks als juf mijn oren ogen en hart open te houden. En dat geldt zeker ook voor ouders zoals Jade, die men in de kou laat staan!

[jade35]

En dat is inderdaad wat het belangrijkste is : je hart oren en ogen open houden !!
Eén voordeel dat ik heb door dit alles, ik begrijp hoe moeilijk ouders het kunnen hebben als hun kind niet zo is als het doorsnee-kind.