Gedicht van Miss T

[Fruts32]

Ik ben naarstig op zoek naar dat mooie gedicht dat Miss T ooit op dit forum gezet heeft, over een jongetje dat op z'n oude school als opdracht bloemen moest tekenen, een schaal moest kleien etc, en op z'n nieuwe school ervaart hoe het ook anders kan. Degenen die het toen hebben gelezen herkennen het misschien wel... Ik heb de zoekfunctie gebruikt en Google geraadpleegd... maar kan het niet meer terugvinden... Ik wil het heeeeeel graag gebruiken voor een workshop.

[MissT]

Het jongetje
(Helen E. Buckley)

Er was eens een klein jongetje dat naar school ging.
Het was maar een heel klein jongetje.
En het was een hele grote school.
Maar toen het jongetje
ontdekte dat hij van buiten
direct door een deur zijn klas in kon lopen,
voelde hij zich gerustgesteld
en leek de school helemaal niet zo groot meer.

Op een ochtend
toen het jongetje al een tijdje op school was,
zei de juf tegen hem:

“Vandaag gaan we een tekening maken”.
Fijn, dacht het jongetje.
Hij hield van tekenen.
Hij kon van alles tekenen:
leeuwen en tijgers,
kippen en koeien,
treinen en boten,
Dus, hij pakte zijn kleurpotloden
en begon te tekenen.

Maar de juf zei:
“Wacht even! Nog niet beginnen!”
En ze wachtte totdat iedereen klaar was.

“Nu,” zei de juf, “gaan we bloemen tekenen.”
Fijn, dacht het jongetje.
Hij tekende graag bloemen,
en begon prachtige bloemen te tekenen
met zijn roze, oranje en blauwe kleurpotloden.

Maar de juf zei:
“Wacht! Ik zal jullie laten zien hoe het moet”.
En ze tekende een bloem op het bord.
Een rode bloem met een groene stengel.
“Zo,” zei ze.
“Nu mogen jullie beginnen.”

Het jongetje bekeek de bloem van de juf
en keek toen naar zijn eigen bloem.
Hij vond zijn eigen bloem mooier dan die van de juf,
maar dat zei hij niet.
Hij draaide alleen zijn blaadje om
en maakte een bloem zoals die van de juf.
Rood, met een groene stengel.
Op een andere dag,
toen het jongetje de buitendeur helemaal alleen had
opengedaan,
zei de juf:
“Vandaag gaan we kleien.”
Fijn, dacht het jongetje.
Hij hield van kleien.

Hij kon van klei allerlei dingen maken:
slangen en sneeuwpoppen,
olifanten en muizen,
auto’s en vrachtwagens.
Dus hij begon zijn homp klei
Te kneden en te vervormen.

Maar de juf zei:
“Wacht even! Nog niet beginnen!”
En ze wachtte tot iedereen klaar was.

“Nu,” zei de juf, “gaan we een schaal maken.”
Fijn, dacht het jongetje.
Hij maakte graag schalen.
En hij begon er een paar te maken
in allerlei vormen en maten.

Maar de juf zei:
“Wacht! Ik zal jullie laten zien hoe het moet.”
En ze liet de kinderen zien
hoe ze een grote, diepe schaal maakte.
“Zo, “ zei ze.
“Nu mogen jullie beginnen.”

Het jongetje keek naar de schaal van de juf
en keek toen naar zijn eigen schalen.
Hij vond zijn eigen schalen mooier dan die van de juf
maar dat zei hij niet.
Hij balde alleen zijn klei weer samen
en maakte een schaal zoals die van de juf.
Een diepe schaal.

Zo duurde het niet lang
voordat het jongetje leerde wachten
en te kijken
en de dingen precies zo te doen als de juf deed.
En al gauw
maakte hij geen dingen meer uit zichzelf.

Maar toen verhuisde het jongetje
en zijn ouders naar een andere stad.
En het jongetje
moest naar een andere school.

Deze school was zelfs nog groter
dan zijn oude school,
en er was geen deur van buitenaf
meteen de klas in.
Hij moest een hoge trap op
en een lange gang door
om in zijn klaslokaal te komen.
En de allereerste dag dat hij er was,
zei de juf:
“Vandaag gaan we een tekening maken.”

Fijn, dacht het jongetje.
En wachtte totdat de juf
hem liet zien wat hij moest doen.
Maar de juf zei niets
Ze liep alleen de klas door.

Toen ze bij het jongetje kwam
vroeg ze: “Wil je geen tekening maken?”
“Jawel,” zei het jongetje. “Maar wat moeten we dan tekenen?”
“Dat weet ik niet. Ik wacht tot jij wat doet,” zei de juf.
“Hoe moet ik het dan doen?” vroeg het jongetje.
“Nou, precies zoals je wilt,” zei de juf.
“En de kleur maakt ook niet uit?” vroeg het jongetje.
“Elke kleur is goed,” zei de juf.
“Als iedereen dezelfde tekening maakte
en dezelfde kleuren gebruikte,
hoe zou ik dan moeten weten wie wat gemaakt had?”
“Dat weet ik niet,” zei het jongetje.
En hij begon roze, oranje en blauwe bloemen
te tekenen.

Hij vond het leuk op zijn nieuwe school,
ook al was er geen buitendeur
direct naar zijn klas.

[Fruts32]

Je bent een kanjer! Heel erg bedankt voor je snelle reactie Miss T!

[MissT]

Veel plezier er mee, Fruts PDT_Love_23

[juf Hannah]

[MissT]

Dan nu een andere gedachte :

Weer samen naar school!

Bij ons op school zit ene Aad
Die altijd vecht en altijd slaat
Hij mept voortdurend van zich af
en toch krijgt ie nooit eens straf
Want Aadje is een jongen die
zo lijdt aan voedselallergie
Hij is in wezen zoet en lief
maar kleurstof maakt hem agressief
"Ach, laat hem toch", zegt meester dan
maar daar word ik allergisch van

En naast me zit Marie-José
die schrijft "ik loop" nog met dt
van lezen brengt ze niets terecht
dat lijkt wel dom, maar meester zegt
dat ze dyslectisch is, de schat
Nee, vraag haar niet: "Hoe spel je dat? "
Bij twintig fout in haar dictee
zegt meester nog: "Dat valt me mee."
Maar ik krijg bikkelhard een 1
en dat vind ik nou zo gemeen.

Jeroen met water in zijn knie
mag onder school naar therapie
Marijke met een keelabces
mag dropjes eten in de les
Martijn heeft schimmel; dat is slim
Die mag niet douchen na de gym
Als Elje kliert dan zegt ze droog:
"Ik heb een korte spanningsboog"
En Pim zijn pa is aan de drank
Dus hij mag krassen in de bank

Maar ik heb niks
En dat is naar
Mijn ouders zijn nog bij elkaar
Ik heb geen beugel en geen bril
en ik krijg alles wat ik wil
Mijn vader loopt niet in tutu's
Ik heb gewoon niet Ă©Ă©n excuus
ik moet als enige - ja echt-
Precies doen wat de meester zegt
Als je niet Ă©Ă©n gebrekje hebt
dan ben je zwaar gehandicapt

[April]

[MissT]

Ben benieuwd!

[miekiemousie]

Geweldige gedichten. Ik had ze ook nog nooit gezelezen, maar ga ze nu zeker onthouden en bewaren!

[April]

hij 's wel in het engels...

There once was a little boy who had a bad temper. His father gave him a bag of nails and told him that every time he lost his temper, he must hammer a nail into the fence. The first day the boy had driven 37 nails into the fence.

Over the next few weeks, as he learned to control his anger, the number of nails hammered daily gradually dwindled down. He discoverd it was easier to hold his temper than to drive those nails into the fence. Finally the day came when the boy didn't lose his temper at all. He told his father about it and the father suggested that the boy now pull out one nail for each day that he was able to hold his temper.

The days passed and the young boy was finally able to tell his father that all the nails were gone. The father took his son by the hand and led him to the fence. He said: You have done well, my son, but look at all the holes in the fence. The fence will never be the same. When you say things in anger, they leave a scar just like this one. You can put a knife in a man and draw it out. It won't matter how many times you say: ' I'm sorry', the wound is still there... A verbal wound is as bad as a physical one. Friends are a very rare jewel, indeed. They make you smile and encourage you to succeed. They lend an ear, they share a word of praise, and they always want to open their hearts to us. Show your friends how much you care.

groet g!

[April]

[April]

vandaag in OCNV Schooljournaal:

soms leer je dingen zomaar vanzelf:
toen je ging praten, en de tafel van elf,
wat vies is of lekker,
of wakker worden van de wekker,
je eigen naam, je eerste zoen,
die je nog wel eens over wil doen.

maar op school is het moeilijk en gaat het verkeerd,
want daar moet alles gestructureerd.
daar gaat het methodisch, stapje voor stap,
want volgens de meester word je dan knap.

[Lespakket]

Deze staat op een T-shirt dat ik ooit van mijn PABO kreeg:

Wat wil je worden
vroeg de juf
't was in de derde klas
Ik keek haar aan
en wist het niet
ik dacht dat ik al iets was!

[April]

sory, kheb een vergeten bestand terug gevonden...

With a timid voice and idolizing eyes, the little boy greeted his father as he returned from work, "Daddy, how much do you make an hour?"
Greatly surprised, but giving his boy a glaring look, the father said: "Look, son, not even your mother knows that. Don't bother me now, I'm tired."
"But Daddy, just tell me please!? How much do you make an hour," the boy insisted.
The father finally giving up replied, "Twenty dollars per hour." "Okay, Daddy? Could you loan me ten dollars?" the boy asked.
Showing restlessness and positively disturbed, the father yelled, "So that was the reason you asked how much I earn, right? Go to sleep and don't bother me anymore!"
It was already dark and the father was meditating on what he had said and was feeling guilty. Maybe his son wanted to buy something.
Finally, trying to ease his mind, the father went to his son's room. "Are you asleep son?" asked the father.
"No, Daddy. Why?" replied the boy partially asleep. "Here's the money you asked for earlier," the father said.
"Thanks, Daddy!" rejoiced the son, while putting his hand under his pillow and removing some money.
"Now I have enough! Now I have twenty dollars!" the boy said to his father, who was gazing at his son, confused at what his son just said. "Daddy could you sell me one hour of your time?"

[Doornroosje]