Hoi iedereen!
Ik zit inmiddels in mijn derde jaar van de pabo en steeds meer kom ik er achter dat dit niet mijn ding is. Vorig jaar wilde ik al liever stoppen, maar mijn ouders vonden dat ik door moest zetten. Ik heb doorgezet en ben dus verder gegaan. Echter, nu speelt het gevoel weer zo heftig op. Het gaat helemaal niet lekker op stage. Wat ik ook doe of zeg, een aantal kinderen blijven een loopje met me nemen en dan voel ik me echt super boos van binnen. Ook voor mijn opdrachten op school heb ik totaal geen motivatie meer. Als ik opdrachten van vorig jaar bekijk, dan denk ik: jeetje, was ik toen echt zo slim of nu zo dom? Alles wat ik opschrijf lijkt nergens op te slaan. Ik heb ook niet iets waarvan ik denk: dat zou ik wel heel graag willen doen! Ik heb een beetje het gevoel dat ik op een dooplopende weg ben aangekomen en geen kant meer op kan. Stoppen kan eigenlijk niet na al 4 jaar studeren en voor veranderen van richting heb ik geen enkel plan. Mijn moeder zegt ook: het is geen enkele garantie dat je een volgende opleiding wel leuk vindt en dan zit je straks later met een restschuld.
Ik weet echt niet meer wat ik moet doen of hoe ik me moet voelen. Ik voel me over het algemeen nu gewoon heel erg down en ik zou willen dat het allemaal niet zo was gelopen. Heeft iemand dit ook wel eens meegemaakt en wat heb je er toen aan gedaan?
Alvast bedankt!