Wat moet ik nu?

[Celine...]

@ Erick

Begrijp ik het nu goed dat je al je documenten voor je afstuderen kwijt was geraakt?! Wat een nachtmerrie! Ben ik ook altijd erg bang voor. Daarom sla ik mijn documenten op mijn hotmail account op, of tegenwoordig via google cloude.

Ja voor je lio mag je gelukkig wel kiezen, al vind ik groep 6 qua leeftijd in principe prima. Ik heb meestal ook wel moeite met opstarten. Heb erg lang vakantie (zo'n 2,5 maand) omdat ik meestal geen herkansingen heb enzo. Dit jaar weer op 11 juni, te gek eigenlijk! Dan moet je wel weer erg wennen aan dat schoolleventje...

[Meester Mitchell]

Je bent al goed geholpen door iedereen hier, goed om te zien dat het forum zo levendig is!
Toch nog even een berichtje omdat ik het toch wel een berichtje waard vind.

Een lastige situatie maar uiteindelijk ben jij degene die de stap moet zetten om te stoppen of om door te gaan...
Ik zou ook een goed gesprek aangaan met mijn SLB-er maar misschien belangrijker nog met de mensen in je omgeving zoals je klasgenoten en/of je begeleider op school. Wat ik zou doen zou ik echt niet weten, dan moet ik in jouw schoenen staan. Ik denk dat ik zou stoppen met de pabo maar wel een opleiding doen waar ik goed zou kunnen instromen. Je moeder heeft zeker gelijk wat betreft de verloren jaren en de studieschuld die je opbouwt maar kies altijd voor het geluk en waar je zelf het beste gevoel bij hebt. Wellicht iets in de pedagogiekwereld?

Heel veel succes in ieder geval en voor vragen en tips helpen wij je hier graag verder

[Erick]

[Celine...]

Vandaag is het hetgeen gebeurd waar ik al tijden bang voor was. Mijn interne coördinator zei gister tegen me dat ze wilde kijken bij mijn rekenles. Normaal is het geloof ik vrij gebruikelijk dat je interne coördinator een keer komt kijken. Het ging niet echt lekker, rumoerig enzo, vaak waarschuwen. Toen na afloop bleek dus dat ze wilde komen kijken, omdat ze al gehoord had van mijn mentor dat het niet zo lekker liep... Ze zei verder dat ze zich oprecht zorgen maakte over mijn ontwikkeling. Ze zei dat ik als derdejaars die dingen allang onder de knie had moeten hebben en ze wist niet of dat me ging lukken. Ze wist ook niet hoeveel tijd ze me daarvoor moest geven.

Een best wel harde klap in mijn gezicht dus. Ze denkt nu dat ik het niet in me heb. Na dat gesprek wilde ik eigenlijk jankend wegrennen, want ja ik weet gewoon dat ik het niet kan verbeteren. Ik kan mijn aandacht gewoon niet verdelen op die manier. Ik heb mijn moeder gelijk een berichtje gestuurd dat ik er nu echt klaar mee ben. Voor mijn gevoel ben ik er ook gewoon klaar mee! Alleen, ik ben er echt zo verdrietig om. Ze zei dat alles op papier van mij er perfect gelikt uit zag, maar dat ik het niet in de praktijk kon brengen. Ik voel me echt een idioot, dat ik al mijn opdrachten wel in één keer kan halen en dit niet. Bovendien ben ik, zoals reeds genoemd, al bijna 22... Ik weet echt niet hoe nu verder. Ik voel me een mislukking en dat wil ik niet van mijn leven maken. Ik ben slim en daar wil ik gewoon iets mee doen. Alles lijkt nu gewoon voor niets..

*traan*

[Erick]

[Lespakket]

Ik weet niet zo goed of dit je gaat helpen. Ik wil het toch even delen.
Ik heb ooit een stagiaire gehad die haar LIO kwam lopen bij mij. Ik geef niet teveel informatie over haar, maar ze was er onlangs achter gekomen dat ze ADHD had en nam hiervoor ook medicatie. Tijdens haar LIO kwamen we erachter dat het niet ging, ook met medicatie. Ze moest haar stage en opleiding beëindigen, en ik vond het heel erg dat ik degene was (ok, niet helemaal waar) die haar in haar laatste jaar 'de waarheid' moest vertellen. Waarom was ze al die andere jaren wel door de stages heen gekomen?

Als jou nu verteld wordt dat je dingen niet laat zien die je als derdejaars wel zou moeten kunnen, hoe zat dat dan in eerdere stages?

Het feit dat ze zich zorgen om je maken is misschien wel positief. Jij maakt je zelf al zorgen, maar 'probeert de schijn op te houden' (bedoel ik niet vervelend). Nu hoeft dat niet meer, laat de opleiding en de stageschool maar weten dat je het moeilijk hebt en dat je begeleiding nodig hebt. Want ongeacht je keuze (doorgaan of stoppen), je hebt hier hulp bij nodig! Vraag daar ook om op je opleiding, daar betaal je ze voor!!

[Erick]

[Juffr.J]

[Celine...]

Hoi iedereen,

Ik heb erover gepraat met mijn ouders en die zeiden inderdaad ook dat ik met een decaan op de hogeschool erover moest praten. Zij zeiden dat ik een andere stageschool moest aanvragen, omdat het me op mijn huidige stage zeker niet meer gaat lukken. Toen mijn ICO zei: ik maak me ernstig zorgen, ik weet niet of je in staat bent dit te verbeteren, toen heb ik eigenlijk nog amper geluisterd. Ik wilde daar gewoon weg en dacht: zie je wel. Toen ik vorig jaar in juni weer mijn 60 puntjes met grote gemak gehaald had, dacht ik: ach, die twee jaartjes nog. Dat is gewoon ik zag, ik kwam en ik overwon. Jammer dat het niet zo blijkt te zijn. Als ik terug denk aan vorige stages dan weet ik wel dat ik altijd al veel moeite had met consequent zijn. In groep 8 gaf die man me alleen heel veel ruimte. Hij vond dat ik het goed deed, maar ik denk dat als ik mijn huidige mentor daar had gehad dat ik onvoldoende gehaald had. De groep (8) was vaak erg druk en vonden het bij mij wel lekker dat ik niet zo streng was. Omdat mijn mentor toen zo positief was en omdat alles op school zo goed ging, had ik niet zoiets van: stik er maar in ik doe het niet meer. Wel heb ik nooit zoiets gehad van: dit is mijn baan, dit wil ik voor mijn leven. Wel vond ik het heel mooi toen op het schoolkamp twee meisjes me kwamen halen met de mededeling: Eva huilt en ze wil alleen met u praten. Dat geeft toch wel aan dat ik vertrouwelijk met ze ben.

Pfff nog steeds een rot situatie. Heb er gewoon niet van kunnen slapen. Ik heb gefaald en dat kan ik maar moeilijk verwerken. Misschien is dat ook echt een knik in mijn karakter, omdat iedereen zo nu en dan faalt.

Als alles op stage gewoon goed ging, zou ik niet willen stoppen. Uiteindelijk wil ook ik zo snel mogelijk een diploma. Het enige dat ik nu heb als een havo diploma en een pabo propedeuse (en van het tweede jaar ook 60 punten, maar dat telt niet)

[Celine...]

En ik weet dat ik naar mijn decaan moet om te praten over de situatie en eventueel een nieuwe stage moet vragen, maar dan moet ik alles weer opnieuw doen. Opnieuw wennen aan de kinderen, opnieuw beginnen met mijn onderzoek, opnieuw beginnen met mijn portfolio... Ik moet dit weekend echt even goed gaan nadenken over wat ik wil met mijn leven.

[Celine...]

[Erick]

[Meester Mitchell]

Maar is het niet een idee om iets met pedagogiek te gaan doen? Je wil nog wel iets met kinderen gaan doen toch?
Ontzettend vervelend om dit allemaal te lezen, zoiets gun ik echt niemand. Ik weet niet goed wat ik zou doen in jouw situatie maar ik zou je aanraden om vooral veel hulp te zoeken bij je begeleider en wellicht je mentor op je praktijkschool.

Ik denk dat je vooral iets moet gaan doen waar je enthousiast over bent. Een motiverende baan die ervoor zorgt dat je gelukkig bent. Ik wens je 't allerbeste toe en denk goed na over je keuze. Erg fijn dat iedereen je hier een helpende hand aanreikt.

[Juffr.J]

[Celine...]

Bedankt voor alle lieve en steunende berichten! Dat doet echt veel met me! Ik heb ook veel aan jullie adviezen gehad.

Ik dacht er zo over om bewust te kiezen voor een halfjaar vertraging. Ik heb mijn decaan van school al gemaild dat ik met spoed op gesprek wil komen. Ik hoop dat deze persoon flexibel genoeg is om mij een nieuwe stageschool te willen geven. Ik vind wel dat ik dat verdiend heb na twee jaar als keurige student. Het leek mij slim om te vertragen, omdat het over het algemeen nu niet zo 'goed' met me gaat. Dat komt ongetwijfeld door de hele situatie, maar omdat ik hele erge faalangst heb krijg ik er echt een soort van minderwaardigheidscomplex van. Diep in mijn hart wil ik niet stoppen. Ik ben al zo ver... Ik wil niet opgeven. Maar op deze stageschool verder, dat kan ik gewoon niet... om de eisen die ze aan me stellen en om de persoon die ik ben. Ik kan er gewoon niet mee leven dat ik gefaald heb op die school. De druk zou alleen maar groter worden, mijn opdrachten krijgen dan te weinig aandacht en het voelt gewoon als gezichtsverlies. Alsof iedereen wist wat er aan de hand was. Daarom stond die ICO mij zo uit te horen zeker... Nouja ik hoop zsm bericht te krijgen van de decaan en hopelijk kan ik naar een andere stageschool! Dan kan ik er weer fris tegenaan en hoop ik dat zij het wel in me zien.

na een vriendin te hebben gesproken afgelopen weekend zat zij exact in hetzelfde schuitje. Heel bizar allemaal.. haar ico was bij dezelfde les komen kijken, zelfde tijdstip, exact hetzelfde nieuws.. vreemd. toen heb ik haar ook aangeraden om misschien ervoor te kiezen om te vertragen.

Ik vind nu gelijk stoppen toch al te definitief en ik voel me er toch niet goed bij. Het is wel zo dat pedagogiek me inderdaad interessanter en leuker lijkt. Maar dat baseer ik natuurlijk niet echt op feiten verder... Ik hoop echt dat ik een nieuwe kans krijg en dat ik me kan bewijzen. Ik ben nou eenmaal niet een baasje en iemand die onwijs enthousiast binnenkomt zo van HIER BEN IK!!! Maar ik vind niet dat je daarop kunt baseren dat iemand het niet in zich heeft.