Op elk rapport heb je een keuze uit een spectrum van beoordelingen. Zelf heb ik voornamelijk gewerkt met "goed, ruim voldoende, voldoende, matig, onvoldoende". Beetje cliché benamingen, maar als je goede, schoolbrede afspraken maakt over de normeringen, werkt het prima. Als je met cijfers werkt en een 8 is het hoogst haalbare, dan is het handig om heel duidelijk naar de leerlingen en ouders te communiceren dat de cijfers op het rapport tussen de X (laagst haalbaar) en de 8 liggen en dat een 8 dus de top is. Dan zullen ze daar ook wat minder moeite mee hebben.
Ik heb op rapporten niet moeilijk gedaan met overwegingen over "latere groei" en dat soort geneuzel. Als een leerling op het hoogst haalbare niveau van dat moment zit, krijgt hij een "goed" of "zeer goed" op zijn rapport. Dat lijkt me het eerlijkst.
Zouden we trouwens niet wat meer moeten kijken naar het voortgezet onderwijs? Daar is een rapportcijfer gewoon het gemiddelde van behaalde cijfers in een periode. Klinkt misschien erg resultaatgericht, maar het is wel een heel eerlijke en duidelijke manier van werken. Subjectieve zaken als werkhouding, inzet, werkverzorging en motivatie zijn sowieso een apart hoofdstuk in een rapport. Ik zou er dus geen probleem mee hebben als we, met name in de hogere klassen, wat meer naar het VO kijken.
Tot slot de 10... als het werk van een kind continu op een superhoog niveau zit en het gemiddelde cijfer is inderdaad hoger dan een 9,5, heb ik er geen probleem mee om een 10 op het rapport te zetten. Sommige leerkrachten vinden dat je nooit een 10 mag geven, omdat er dan "niets meer te verbeteren valt", maar ik vind dat volkomen onzin. Als een kind een werk inlevert waarmee hij echt het maximale uit zijn mogelijkheden heeft gehaald en dat echt op het hoogste niveau is dat je van een kind in die ontwikkelingsfase mag verwachten, is een 10 meer dan verdiend. Laat zo'n kind maar weten hoe goed hij/zij bezig is!

Wees gewoon jezelf. Meer kun je niet zijn.