Wil ik wel leraar worden?

[MeneerTom]

Hallo,

Ik zit in het 3e jaar van de pabo en loop op het moment stage in een hele leuke groep 4, met een erg toffe leerkracht!
Af en toe is ze best hard en kortaf of gaat ze juist uitgebreid in op mijn zwakke punten, maar goed, dat hoort erbij.
Nu is mijn probleem dat ik de laatste tijd erg op zie tegen de stages en dat ik me vorige week (toen de meesten nog vakantie hadden), beide stagedagen ziek gemeld heb. Zo kom ik nu op 5 dagen die ik gemist heb door stage. Niet één keer was ik echt ziek, maar ik heb er geen energie meer voor.
Ik ben ook altijd heel erg zenuwachtig om mijn lessen te geven, vooral de lessen waar ik een kleine twist van mezelf aan heb gegeven. 'Is dit wel leuk? Is dit wel goed? Haal ik zo het doel wel? Streef ik het doel nu niet voorbij? Is dit niet heel raar bedacht?'
Ook geef ik ontzettend slecht les als mijn mentor in de klas is. Ik ben heel erg onzeker over mijn lesgeven, terwijl ik weet dat ik het kan!
Het lijkt elke stage zelfs te groeien in plaats van dat het beter gaat. Als er geen mentor in de buurt is en ik m'n eigen gang kan gaan gaat het heel erg goed,
ik doe mijn ding, ik ben consequent, ik grijp in wanneer het moet, ik zorg voor leuke grapjes tussendoor, interactie met/tussen de kinderen, maar als mijn mentor erbij is durf ik dat allemaal niet. 'Grijp ik niet te snel in? Kan het nu nog wel? Zouden de kinderen dat wel grappig vinden als ik dit ga zeggen of zou mijn mentor het juist een rare grap vinden?' Ik slaap soms zelfs niet voordat ik naar stage moet.

Nu het volgende er nog even bij bovenop: Mijn mentor heeft aangegeven dat ik aan mijn stem moet werken. In het begin van mijn stage praatte ik veel te zacht, dat is nu wel opgelost. Nu moet ik nog meer met mijn stem gaan doen, te denken aan verschil in toonhoogte, harder/zachter praten bij complimenten/straffen enz. En ik moet aan mijn mimiek werken. Nu is het vervelden dat ik weet dat zij daarop let tijdens mijn lessen en dat ik heel gedwongen en onnatuurlijk toonhoogtes in mijn spreken gooi of als ik boos ben op een onzekere manier hard ga praten. Met andere woorden: ik praat op één toonhoogte en dat klinkt nogal saai. Ik weet dat ik hieraan werken moet, maar het is erg vervelend om te weten dat hier op gelet wordt. (Ik weet dat dit moet en dat ze dit alleen doet om mij te helpen, maar op de één of andere manier klap ik hierdoor helemaal dicht.)

Twee keer per jaar komt van mijn Hogeschool iemand kijken, mijn stagebegeleidster. Op het moment dat zij achterin de klas gaat zitten zat ik als een puddinkje in elkaar. Ik gooi allerlei woorden door elkaar, de volgorde van mijn les klopt totaal niet meer en je kan heel duidelijk zien dat ik me helemaal kapot stress. In al mijn stages heb ik nog nooit geslapen de nacht voordat een stagebegeleider komt en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ik weet dat zo iemand komt kijken om te helpen, te kijken hoe je er nu voor staat en tips te geven en dat het echt niet doorslaggevend is voor of je je stage behaald of niet, maar mijn lichaam vult zich met stress als ik er alleen al aan denk.

Kortom: Ik vind het een ware hel om 's ochtends op te staan en mezelf naar het busstation te slepen om naar stage te gaan, terwijl ik een geweldige school, klas en mentor heb! Mijn onzekerheid zit met ontzettend in de weg en hierbij valt vooral te denken aan: Voorbereiding, heb ik dit goed genoeg gedaan, wat zou mijn mentor ervan vinden? (Vaak reageert ze als ik mijn lessen opstuur alleen met: 'Ok, ziet er goed uit.' Ik heb niet het idee dat ze er een seconde naar kijkt.) Mijn stem zit me in de weg, ik klink saai en voel me erg ongemakkelijk nu ik weet dat zij dit vindt en hier op let. En daarnaast kan ik niet omgaan met de stress van het 'beoordeeld worden'. Verder vind ik de lessen op mijn Hogeschool keileuk, maar stage is niet leuk meer voor mij! Als ik andere mensen vol passie hoor vertellen over hun toekomstige baan denk ik: Moet ik ook niet op zoek naar mijn droombaan in plaats van dat ik mezelf elke keer naar een stage beweeg waar ik me simpelweg niet vermaak, maar alleen zorgen maak? Om nu te stoppen lijkt me ook zo raar, ik hoef nog maar 7 weken, 2 x per week stage te lopen. Volgend jaar dan nog 30 dagen op een andere school en m'n LIO. Wat moet ik?

Groetjes,

Een paniekerige pabo-student

[Mniekske]

Heb je dit ook met je mentor besproken?

Ik heb zelf een vervelende stage in het derde jaar gehad en achteraf gezien wilde ik dat ik dit eerder naar mijn mentor had uitgesproken. Toen ik daarna aan mijn LIO begon heb ik dit namelijk wel uitgesproken tegen mijn mentor, ook met het verhaal van het derde jaar erbij en dit heeft mij zo geholpen. Door dit soort dingen gewoon te uiten en benoemen ben je voor jezelf al een stukje hiervan kwijt, daar zit je niet mee, dat is er uit. Je mentor kan hier dan ook rekening mee houden. Alleen het feit dat mijn mentor in het vierde jaar wist hoe ik me voelde heeft me zoveel goed gedaan.

Misschien is dit niet de weg voor jou, maar wel iets om over na te denken?

[JufH]

Is dit alleen zo bij deze stage? Of heb je dit eerder ook gehad? Als dit gevoel al langer speelt zou ik er zeker eens serieus over nadenken wat je nu wilt. Als het alleen bij deze stage is, is het een ander verhaal denk ik. Ligt het dan aan je mentrix?

[Lespakket]

Print dit uit, en laat het lezen aan degenen die je moeten begeleiden. Niemand kan jou goed begeleiden als je niet aangeeft waar je hulp bij nodig hebt! Je hebt het al veel te ver laten komen, als ik jouw verhaal zo lees. Trek aan de bel, niet alleen bij ons, maar ook bij je stageschool en je opleiding! Jij verdient een goede begeleiding, een goede opleiding, maar dan moet je wel laten weten wat je nodig hebt. Kop op!!!

[MeneerTom]

Hee,

Ik heb het op stage, maar ook wel buiten stage met bijvoorbeeld presentaties of bij een grote groep onbekenden.
In de koffiekamer en op het schoolplein voel ik me erg prettig en relaxt.
Mijn mentor is een heel aardige vrouw, we zijn ongeveer dezelfde types, al komt ze soms wat bot uit de hoek.
Ik vind het lesgeven heel erg leuk, maar als zij erbij is voel ik me een soort van tegengehouden door haar, terwijl ze niks zegt of doet,
alleen observeert en af en toe wat opschrijft. Ik kan er ABSOLUUT niet tegen als ik bekeken wordt, dat is denk ik mijn grootste probleem,
dit weet ze. Ze loopt ook regelmatig weg om iets voor haarzelf te doen en zegt dan aan het einde van de dag dat ze dat met opzet deed en dat ze
me vertrouwt met de klas, maar als ze alleen al de klas in komt om bijvoorbeeld even een pen te pakken klap ik al dicht.

Donderdag nieuwe kansen, ik ga er vol voor!!
Bedankt voor jullie reacties, het heeft echt wel geholpen.

[Sjanne]

Hoe is het gegaan?

[Erick]

[MeneerTom]

Hee,

Nou ik had dus vandaag en gisteren stage en het liep wel lekker.
Nu moet ik zeggen dat mijn mentor veel buiten de klas was, dus dan loopt het altijd wat beter.
Ik zat echt even in een diep dal de laatste weken. Presteren onder druk is écht niet mijn ding,
ik kan het gewoon niet. Nu heb ik het er even kort met haar over gehad toen ze vroeg hoe ik zelf
vond dat het ging. Ik zei dat ik het lastig vond om weer naar stage te komen en daar schrok ze wel even van.
Ze vertelde dat ze daar zelf ook veel last van had gehad en dat ze me echt vertrouwde met de klas en
dat ik me echt geen zorgen hoefde te maken. Er zijn dingen waar ik aan moet werken, maar die heeft iedereen,
we leren allemaal nog elke dag. Het gaf me wel een fijn gevoel.

Na jullie vragen ben ik ook eens na gaan denken over hoe het kan dat ik ineens nu zo zenuwachtig ben telkens, terwijl het
in het begin van de opleiding veel minder was. Ik denk dat het te maken heeft met een hele vervelende ervaring van één van mijn stages.
Ik had een hele leuke mentor, maar er is op een gegeven moment iets gebeurd wat nogal vervelend was. Zij was toen behoorlijk op haar
teentjes getrapt en heeft geprobeerd om mij mijn stage niet te laten halen door mijn dossier onwijs slecht in te vullen en bij mijn
stagebegeleider aan te geven dat ze mij als stagiair niet meer zag zitten, ze haalde alle gemene streken uit de kast en op het eind
was ik de zondebok. Toen heb ik me zo naar gevoeld en ik ben altijd een beetje bang dat ik met een mentor weer opeens zoiets kan krijgen.
Dus het is mijn onzekerheid met het presteren onder druk en misschien dan ook dat ik nu gewoon een beetje 'mentorangst' heb haha.

Over enkele weken komt mijn stagebegeleider en ik probeer daar op het moment zo weinig mogelijk aan te denken, want als ik er over ga liggen malen slaap ik letterlijk niet meer. Dan doe ik geen oog dicht 's nachts. Één van mijn stagebegeleiders heeft al eens gezegd: Jij moet ook les kunnen geven als er iemand meekijkt, want als je klaar bent met de opleiding zal het niet de laatste keer zijn dat je bekeken wordt en dat kan je de das om doen. Ook daar ben ik best van geschrokken toen. Als er straks een hele dag een directeur bij m'n lessen komt kijken kan ik zwemmen in m'n angstzweet, nog voor de 1e pauze ben ik bang.

Nu ik er zo over praat/typ komen er toch een heleboel dingen los. Dus ik vind het erg prettig om er hier over te praten en jullie reacties te lezen. Ik kies ervoor om dit niet aan mijn mentor, slb'er of stagebegeleider te vertellen. Ik heb zo m'n andere uitlaatkleppen om dit te doen en het gesprekje met mijn mentor heeft al veel goeds gedaan. Wel weet mijn mentor en stagebegeleider (en iedereen op de stageschool) dat ik onwijs zenuwachtig ben voor de bezoeken van mijn stagebegeleider, er wordt ook openlijk over gesproken in de teamkamer. Dit vind ik helemaal niet erg, hoor, ze denken mee, wensen me succes en lopen langs met hun duim opgestoken zodra de man van mijn Hogeschool in de klas zit. Zo slecht en verschrikkelijk heb ik het dus nog niet.

[Erick]

Vier vooral ook de goede dagen zoals vandaag! Die zijn denk ik ook wel weer motiverend. Goed dat je het er met je mentor even over gehad hebt. Je ziet gelijk dat je niet de enige bent bij wie het soms wat moeizamer gaat.

Rot dat andere mentoren dan weer zo vervelend moeten doen. Ik snap dat je daarna heel anders kijkt naar een nieuwe mentor. Hopelijk gaat je mentorangst bij je huidige mentor snel over of wordt die in elk geval minder. Ze laat je in elk geval merken dat je goed bezig bent, ze is er voor je en heeft echt vertrouwen in je. Het is daarnaast ook fijn dat je het er met anderen buiten de opleiding om, over kunt hebben en daar energie en steun uit put.

Het stagebezoek komt wel goed. Overleg met je mentor welk vak je gaat geven. Een vak dat je persoonlijk heel leuk vindt, gaat je misschien dan wat gemakkelijker af. (Misschien kun je iets van je talenten inzetten ). Het is waar dat er altijd eens iemand naar je lessen zal komen kijken, maar als jij eenmaal je draai gevonden hebt en weet dat je goed bezig bent, je zelfvertrouwen toeneemt en je veel zelfverzekerder bent wanneer er iemand komt kijken. Spannend blijft het toch altijd wel een beetje.

Ga lekker genieten van je lange Pinksterweekend!

Erick ;)

[super_juf]

Vervelend voor je dat je zo ontzettend zenuwachtig wordt en daarmee dus lessen in de soep lopen. Nou ja, zo lijkt het waarschijnlijk in jouw ogen. Door jouw vervelende ervaring vind ik het erg begrijpelijk dat je angstig wordt. Dit heeft dus vooral met het meekijken te maken en niet zozeer met het vak zelf.

Wat mij persoonlijk een beetje tegen de borst stuit is dat je aangeeft, ervoor te kiezen om het niet tegen je mentor te vertellen omdat je andere uitlaatkleppen hebt. Ik zou het juist wél willen weten dat mijn stagiaire zo'n vervelende ervaring heeft met een mentor. Ik zou hier dan rekening mee kunnen houden en hier bijvoorbeeld met jou aan willen werken! Hier een persoonlijk leerdoel van maken en het meekijken opbouwen. Zodat jij straks tijdens je LIO hier niet opnieuw tegenaan loopt. Dit vind ik hetzelfde als het om je docent gaat van je hoge school.
Communicatie vind ik ontzettend belangrijk tussen collega's en als stagiaire ben je ook een collega. Je geeft al aan dat je mentor nu een heel aardig persoon is en dat ze schrok toen je zei met tegenzin naar stage te komen. Dit geeft al aan dat ze geinteresseerd is en dat ze graag wil, dat jij je op een positieve manier ontwikkelt.

Het is natuurlijk jouw eigen keuze en je moet doen waar jij je goed bij voelt. Bedenk wel dat deze mensen jou moeten beoordelen. Wat nu als zij besluiten dat jij het op deze manier gaat redden tijdens je LIO en jou dus niet door laten gaan...? Terwijl je het wel kan! Ik merk aan je verhaal dat de passie voor het vak er echt wel zit.

Ik heb hier namelijk zelf ervaring mee. Ik koos ervoor om toch eigenwijs te zijn en het niet aan mijn docent en mentor te vertellen. Dit had als resultaat dat ik bijna niet op LIO mocht. Gelukkig is alles goed gekomen omdat ik toen alles heb verteld en zij mij toen ontzettend heeft geholpen. Ze waardeerde mijn eerlijkheid omdat ze zag hoe moeilijk dit was. De gunfactor gaat dan ook meespelen. Dit in combinatie met keihard werken aan mijn leerdoel, had als resultaat dat ik toch op LIO mocht en vorig jaar ben afgestudeerd! :-D

Succes!

[Meester Mitchell]

Zat dit nog eens terug te lezen en ben eigenlijk wel benieuwd naar het staartje. Hoe is het nu? Opnieuw een leuke stage en alweer wat meer zelfvertrouwen gekregen? Als ik het zo lees ligt het alleen aan de momenten wanneer er iemand specifiek naar jou gekeken wordt en helemaal niet aan jouw vakkundigheid.