Onzekerheid die er nog nooit is geweest...

[Yenthe]

Sinds drie weken ben ik bezig met mijn LIO stage. Ik weet het; het is nog maar heel kort. Maar toch maak ik me nu al enigszins zorgen over de afgelopen twee weken.
Ik heb een combinatiegroep 6/7. Groep 7 is een erg leuke groep, geen problemen mee. Groep 6 is echter lastiger mee om te gaan:
- er zit één jongen in de klas die de rest eigenlijk 'meeneemt' met zijn drukke gedrag, hij is ook vaak dwars door mijn instructies aan het heen praten.
- kinderen luisteren slecht en zijn vooral met elkaar of andere dingen bezig
- onderling is er heel veel wrijving tussen de kinderen (dit speelt al vanaf de kleuterklassen) waardoor ik de helft van de tijd bezig ben met ruzies oplossen
- veel concentratieproblemen tijdens instructies
- de kinderen zijn me enorm aan het uittesten en dat is eigenlijk het grootste probleem. Ze doen constant dingen die niet mogen en dat weten ze zelf ook heel goed. Verder wordt er heel veel gepraat tijdens het zelfstandige werken en ook mag niet. Ik ben daar zelf nogal fel in, helemaal omdat ik ook nog een groep 7 heb die ook recht heeft op goede instructie. Regel bij mij is dat je wel mag fluisteren wanneer ik het samenwerkenbordje op heb gehangen, maar hardop praten mag niet. Hier houden de kinderen zich dus niet aan met als gevolg dat ik zwaar geïrriteerd raak.

Het is eigenlijk het totaalplaatje waardoor ik het gevoel heb dat het niet lekker loopt. Ik raak geïrriteerd door de kinderen. Ze beginnen af en toe gewoon te lachen wanneer ik de orde terug probeer te brengen in de klas. Ik heb dit nog nooit eerder meegemaakt en wil het niet accepteren, maar omdat ik op dat moment gewoon niet weet wat ik moet doen, gebeurd er dus niets. En dat is niet wat ik wil!

Misschien dat het ook wel aan de periode LIO ligt, waardoor ik het gevoel heb dat ik het goed móet doen... Al mijn vorige stages zijn altijd positief beoordeeld, heb zes jaar lang (ook onderwijsassistent gedaan) te horen gekregen dat ik geknipt ben voor het vak, dat ik alle leerkrachtkwaliteiten beheers etc. Ik dacht dus dat ik dit leuk vond, dat ik er goed in was. En ineens staat dat zelfbeeld op instorten. Ik word er onzeker van en dat merk je terug in mijn handelen. Ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Zelfs het typen van dit verhaal en echt toe te geven aan mezelf en anderen dat het even niet lekker gaat, kost mij moeite.

Mijn coach heeft voorgesteld om eerst nog een paar keer achterin de klas te zitten, met haar eigen dingen bezig. Zodat de kids misschien door haar aanwezigheid beter gaan luisteren. Dit voelt voor mij al als falen aan, het gevoel van 'ik kan het niet alleen'. Ik kan dit maar moeilijk accepteren van mezelf.

Ik weet dat het nog maar drie weken aan de gang is, maar nu al loop ik tegen problemen, zowel met de kinderen als met mezelf, aan. Ik wil hier graag wat aan doen en heb al andere reacties op het forum gelezen waar ik misschien wat mee ga doen. Misschien nog meer tips op het gebied van klassenmanagement en mijn wankelende zelfbeeld?
Denk dat het een warrig verhaal is geworden, dus als iemand nog vragen heeft, stel ze gerust!
Groetjes Yenthe

[Juf Wilma]

Het is zeker geen warrig verhaal maar heel herkenbaar.
Vooral het gevoel het goed te moeten doen...
Ik kan je alleen maar de tip geven om hulp aan te nemen en dat niet te zien als falen!
Je bent nog aan het leren en mag dus gewoon nomg geholpen worden! Het is fijn dat ze jou die hulp willen geven...


Ik had hetzelfde, maar bij mij is er geen hulp aangeboden en heb ik het zelf niet gevraagd (omdat ik dan dacht dat iedereen vond dat ik gefaalt had als ik hulp inriep) Uiteindelijk is het bij mij (ook door andere dingen!) helemaal mis gegaan en heb ik moeten stoppen met de pabo. (Bij mij speelden er nog veel meer dingen mee!!! dus ga hierdoor niet denken dat dit een 'normaal' verhaal is!!!)

[super_juf]

jeetje wat naar voor je!

Maar idd de hulp die je krijgt, pak het met beide handen aan! Ik snap je wel hoor want je doet normaal toch altijd alles goed?! maar ik heb ook in mijn achterhoofd moeten houden dat je nog lerende bent Het is absoluut niet erg hoor.
Misschien moeten de kinderen nog erg wennen aan jou. Doen ze dit vaker tegen een nieuwe stagiaire bijvoorbeeld? Herkennen ze dit op school?
Misschien een idee: Laat op den duur een video opname van jezelf maken. Dan kun je daarna terugzien OF er wel verbeterpunten zijn op dat moment.

Houd wel in je hoofd: De kinderen richten het niet op jou als persoon! Probeer daar aan te denken.

Ik hoop dat het allemaal goed komt! Heel veel succes!

[Yenthe]

[Yenthe]

[Juf Wilma]

Ik doe momenteel de opleiding onderwijsassistent in 1 jaar en bloei nu helemaal op
Heb het naar mijn zin, ga met plezier naar stage en kijk ernaar uit om aan het werk te gaan (nu de vacatures nog;))
Het is met mij dus helemaal goedgekomen, maar het is wel een hele nare periode geweest.

Dat je dat 'faal-gevoel' niet uit kunt zetten weet ik. probeer toch open te staan voor alle tips en hulp.
Ook als je straks afgestudeerd bent, zul je moeten blijven werken aan jezelf en zal het ook wel eens niet goed gaan.
Als je nu al leert hoe je daar mee om kunt gaan, heb je daar later veel aan

[jufHetty]

[ik-je]

[juf karina]

wat een herkenbaar verhaal! ik zit nu twee weken in mijn lio-stage en ook veel te horen gekregen dat ik geknipt ben voor het onderwijs. Ik wil ook wat betreft het voor de klas staan het goed doen. je ziet zo vaak zoals wat hetty ook zei leerkrachten voor de klas en het lijkt altijd zo 'makkelijk' dat je soms vergeet dat ook zij het met vallen en opstaan hebben moeten leren! Ik werd zelf ook wat onzeker afgelopen week, had even het gevoel dat ik misschien toch niet zo geschikt ben. Ik heb met mijn coach hierover gepraat en zij bevestigde dat ik het echt wel goed doe en dat alles nog niet perfect hoeft te verlopen.
Ik moet ook vertrouwen in mezelf houden, dat ik echt wel kan. Ik los de dingen waar ik tegen aan loop goed op en dat is ook belangrijk

ik begrijp uit jouw verhaal dat je een moeilijke groep 6 hebt. Nu hoor ik op meerdere scholen dat de groep zessen dit jaar moeilijke groepen zijn (dit geldt natuurlijk niet voor alle groepen) op mijn lio school bijvoorbeeld is de groep 6 ook een hele moeilijke groep. er staat daar een leerkracht met ervaring voor de groep en ik zie telkens weer dat ze zelf ook onzeker wordt door deze groep. je hebt soms van die groepen ertussen die je het bloed onder de nagels vandaan haalt. Wordt daar niet onzeker van, jij bent de baas en het zegt meer over de groep dan over jouw leerkrachtvaardigheden in dit geval. pak de hulp van je coach met beide handen aan, ze heeft vast wel vertrouwen in jou vaardigheden anders had ze het wel overgenomen. heb ook vertrouwen in jezelf, dan kun je de groep ook beter aan. zie ook de mogelijkheden die deze groep jouw biedt, wat een ervaring kun je hiermee op doen! Zie het absoluut niet als falen, je staat er toch!? dat is echt geen falen! ik begrijp je gevoelens heel goed, ik loop er zelf ook tegen aan, ik probeer het goed te moeten doen te relativeren. wat houdt het goed doen eigenlijk in? Voor mij is het dat de kinderen met plezier in mijn klas zitten en dat ik (moeilijke) situaties kan oplossen desnoods met hulp van mijn coach want die is er immers voor mijn ontwikkeling. als ik iets niet weet dan vraag ik het mijn coach daarvoor is ze er.

succes met je lio, en blijf in jezelf vertrouwen. je hebt niet voor niks al zo vaak te horen gekregen dat je geschikt bent voor dit vak. die mensen hebben dus iets in jouw gezien blijf daar ook in vertrouwen!

[Geoffrey]

Hoi Yenthe (en ook jufelf!),

Yenthe, je noemt een aantal technische problemen op die natuurlijk erg lastig zijn. Jouw groep 6 heeft erg veel moeite met discipline en dat maakt het moeilijk voor je. Je zult daar op een later moment een oplossing voor moeten vinden, maar eerst moet je een groter probleem oplossen. Dat is namelijk het feit dat jij je dit technische probleem veel te persoonlijk aantrekt.

Je LIO-stage is confronterend en daarmee bedoel ik: je komt jezelf écht tegen! Ik heb zelf mijn LIO ook in groep 6-7 gedaan en dat was de eerste keer dat ik een combinatiegroep had. Ik had me op zich goed voorbereid en het half jaar voor mijn LIO ook al stage gelopen in die klas, maar desondanks waren de eerste zes of zeven weken zwáár! En ook ik ging toen aan mezelf twijfelen. Hoe kon dat toch? Mijn stages waren altijd prima, ik had altijd goede beoordelingen en ik had nooit het gevoel gehad dat ik het niet zou kunnen. Maar hier was ik aan het zwoegen, met voornamelijk een groep 7 die regelmatig m'n zo zorgvuldig voorbereide lessen zat te verstoren, en met een hopeloze organisatie waarin ik steeds weer achter de feiten aanliepen. Voor het eerst in mijn studie voelde ik me volkomen ongeschikt voor het vak. Maar, godzijdank: na de eerste twee slopende maanden kreeg ik de organisatie beter in de vingers en kon ik groep 7 beter in de hand houden. Ik leerde de kinderen steeds beter kennen en leerde om steeds beter met ze om te gaan. En uiteindelijk was ik blij dat ze me in het begin zo op de proef gesteld hebben, omdat ik er veel sterker uitgekomen ben. Zoals ik ze op een gegeven moment vertelde: "jullie zijn een stelletje apekoppen bij elkaar, maar jullie zijn wel mijn apekoppen" .

Dit is lesgeven, Yenthe! Geen vangnetten meer, geen rustmomenten meer... jij bent nu voor de eerste keer echt verantwoordelijk voor jouw groep. Alles wat je tot nu toe hebt gedaan was oefenen, maar nu moet je echt aan de slag gaan. Vind je het gek dat je daar in het begin moeite mee hebt? Het is net als een piloot, die vier jaar lang uit boekjes en met een Flight Simulator alles heeft bestudeerd over vliegen wat er maar te leren valt, maar die nu ineens zelf de stuurknuppel in handen krijgt. Tuurlijk, je wéét wel hoe het in theorie moet, maar de praktijk is toch anders. Daar loop jij nu tegenaan. En dat heeft helemaal niets te maken met jouw kwaliteiten als leerkracht! Het feit dat jij hier op Paboforum om raad vraagt laat juist zien hoe serieus jij je vak neemt en hoe graag jij een goede juf wilt zijn voor jouw leerlingen. En alleen al daarom weet ik zeker dat jij een geweldige juf zult zijn als je eenmaal je diploma hebt.

Kortom: stop met die twijfel over jezelf. Het probleem dat jij hebt is een technisch probleem en daar kun je aan gaan werken. Maar dat kan alleen als je het ook als een technisch probleem gaat beschouwen. Dat doe je nu niet: in plaats van het probleem zelf te analyseren en concrete oplossingen te bedenken, ga je jouw hele onderwijs aan de kaak stellen. Dat hoeft toch helemaal niet? Je doet duizend dingen goed en kennelijk twee of drie dingen niet. Dus in plaats van al die duizend goede dingen onder de loep te nemen, moet je je concentreren op die twee of drie puntjes die nog niet goed gaan.

Wat kun je heel concreet doen? Ik zou sowieso de komende vakantie (volgende week of die week erop waarschijnlijk) gebruiken om te reflecteren op de afgelopen weken. Als je nog lesdagen hebt vóór de vakantie, gebruik die dan om (op de momenten dat je even tijd hebt) de leerlingen van groep 6 te observeren. In welke situaties vertonen ze storend gedrag? Wat zijn hun drijfveren? Op welke momenten zijn ze wel betrokken? En als het fout gaat... waarom gaat het dan fout? Verzamel dus zoveel mogelijk informatie die jou helpt het probleem beter in kaart te brengen.

Probeer in de vakantie een plan te bedenken waarmee je de leerlingen wel bij de les kunt krijgen. Stel jezelf realistische doelen, zoals: "ik wil dat het aantal onderbrekingen in de komende twee weken op z'n minst gehalveerd is". Dat is realistisch: je kunt van bengeltjes niet meteen engeltjes maken, maar als je van vier incidenten per week naar één of twee incidenten per week gaat, heb je vooruitgang geboekt! Zie de periode na de vakantie als een nieuwe start. Maak eventueel een nieuwe tafelindeling, zodat het voor de leerlingen ook duidelijk is dat er iets gaat veranderen.

Heel specifiek denk ik dat je sowieso moet kijken naar je instructiemomenten. Je geeft aan dat de kinderen dan fluisterend mogen overleggen, maar kennelijk werkt dat niet. Hang dan maar een stoplicht op en vertel groep 6 dat ze gewoon helemaal niet mogen praten als het stoplicht op rood staat. Train dit eventueel met ze en geef ze ook opties om te gebruiken als ze hulp nodig hebben (maak een stappenschema dat je aan de muur hangt). Je kunt dan daadwerkelijk zeggen: "ik ga nu een kwartier lang met groep 7 aan de slag, dus het stoplicht gaat een kwartier op rood. Ik weet dat ik een groep 6 heb met echte kanjers die gewoon zonder praten goed aan het werk gaan, dus doe je best en maak me trots. Over een kwartier maak een rondje en kun je eventueel vragen stellen." Kortom: als groep 6 kennelijk niet fluisterend kán overleggen, laat ze dan gewoon níet overleggen. Voorkom de situatie voor hij ontstaat.

Wat betreft respectloos gedrag: dat moet je gewoon absoluut niet tolereren. Tuurlijk, kinderen maken wel eens fouten en doen soms iets wat niet mag. Dat is oké, daar zijn het kinderen voor. Maar als ze geen respect tonen voor de leerkracht (of voor elkaar) dan trek ik daar de grens. Je staat je daar niet voor Piet Snot uit te sloven, dus laat op een grote mond direct maar een heel vervelende consequentie volgen. Spreek met je coach af wat je in zo'n geval kunt doen... misschien kan zo'n kind tijdelijk naar een andere klas verhuizen. Of creëer een plekje waar je een leerling daadwerkelijk kunt afzonderen met een portie strafwerk, of wat dan ook. Wees niet lief voor zulke situaties, want op zo'n moment roept de leerling het echt over zichzelf af. Het moet ook een consequentie zijn die meteen plaats vindt (niet nablijven ofzo), want dan is het "oorzaak-gevolg" effect het groot.
Maar vergeet ook niet om daarna die leerling even apart te nemen en te bespreken waar het nou fout ging. Ik vertelde de leerling dan altijd: "goed, dat was even een heel vervelend moment voor ons allebei. Maar snap je nu ook waarom ik zo boos was? Niet omdat je zat te kletsen, want zulke problemen kunnen we samen oplossen. Maar omdat je daarna zo stom zat te lachen toen ik er wat van zei. Dat is voor mij echt de grens: ik lach jou ook niet uit en dan moet jij dat ook niet bij mij doen. En ik vind het echt niet leuk dat ik jou straf moest geven, want normaal gesproken ben je gewoon een hartstikke leuke knul, maar nu ging je echt te ver. Snap je dat?" Dat is echt heel belangrijk, vooral met leerlingen die toch al vaak op hun kop krijgen. Want met zo'n klein gesprekje weet zo'n kind in ieder geval dat het ging om iets wat hij deed, en niet omdat de juf hem een rotkind vindt.

Goed, dit is een behoorlijk lang verhaal geworden, Yenthe, maar dat komt omdat ik het altijd erg rot vind om te zien hoe leerkrachten zo onzeker kunnen worden van dingen die niet goed gaan. Jij bent gewoon een goede juf en je hebt een geweldige klas, maar doordat het met groep 6 af en toe wat stroef gaat, kom je niet optimaal tot je recht. Jouw leerlingen verdienen het dat je dat je niet bij de pakken neer gaat zitten en dat je het probleem gewoon goed bekijkt en op probeert te lossen. En je zult zien: als je uiteindelijk de juiste klik hebt gevonden met die kids (en dat gaat jou lukken!), dan is de voldoening veeeeele malen groter dan wanneer je zo'n suffe klas met alleen maar makke schaapjes hebt .

Heel veel succes en hou ons op de hoogte!

[Yenthe]

[Yenthe]

[Yenthe]

[Yenthe]

[juf karina]