Duizend stukjes
Van alle markten thuis, manusje van alles, een duizendpoot⦠stuk voor stuk clichés die vaak over leerkrachten gezegd kunnen worden.
Leerkracht zijn is in mijn ogen vooral flexibel zijn, veel dingen kunnen, weten en vaak gewoon aanpakken.
De ene dag draag ik kennis over, geef ik feedback in schriftjes, zet ik aan tot denken, begeleid ik individuele kinderen, overleg ik met collegaās, kopieer ik werkbladen, klim ik de zolder op voor tekenpapier en veeg ik de vloer. De volgende dag loop ik mee naar de bieb, voer ik een serieus gesprek met een kind, vertel ik enthousiast, ben ik op internet op zoek naar leuke lesideeĆ«n, probeer ik een gecrashte computer nieuw leven in te blazen of sta ik een ouder te woord die onverwacht binnen komt lopen.
Dat ik regelmatig het gevoel heb āgeleefdā te worden door de dag, de kinderen en de omgeving, vind ik niet zo gek als ik de hiervoor genoemde waslijst nog eens doorlees. Pas geleden had ik zoān vrijdag, zoān dag waarop ik van hot naar haar moest en achteraf moest glimlachen om de veelzijdigheid van mijn toekomstige beroep: Van āJuf, mag ik een nieuw potlood?āā¦tot āKun je vlug een āicepackā halen, want er is een klein ongelukje gebeurd in de gymzaal?ā, van helpen tijdens de rekentoets tot het aankleden van een kind met een beperking na de gym, ik vind het eigenlijk best knap dat ik me nog zo veel van die dag kan herinneren.
Toen ik alles gehad dacht te hebben en ik twee leerlingen gevraagd had met het karretje met thee rond te gaan, hoorde ik van verre al dat er iets āmisā ging. En nam ik op weg naar de keuken maar alvast handveger en blik mee⦠en kon ik weer verder met andere dingen nadat ik de duizend stukjes waaruit een kapot gevallen theekopje bestaat, had opgeveegdā¦
Nou weet ik weer waarom die kerstvakantie ook zo heerlijk isā¦