door tinka op 15 okt 2007, 09:07
Ik kan best heel lang mijn geduld bewaren en inderdaad als je weet dat er iets met een kind aan de hand is nog langer dan bij een ander kind. Ik heb eens zitten nadenken; het is me twee keer overkomen dat ik een kind in de klas had waar helemaal niets mee aan te vangen was. Dat waren allebei kinderen die stoeltjes door de klas gooiden, andere kinderen pijn deden, de ene liep zelfs weg. 'Boos' worden hielp niet, positief benaderen kwam niet aan en ondertussen zat daar wel de rest van mijn klas die ik les moest geven. Ik had het gevoel dat ik maar één ding deed: zorgen dat iedereen zonder kleerscheuren naar huis ging om 12.00 uur en om 15.15 uur. Het probleem is voor mij uiteindelijk opgelost doordat het ene kereltje ging verhuizen; bij het andere kereltje heb ik de directeur voor de keuze gesteld: hij weg of ik weg. Zo ver was ik ermee! Dit kereltje is in het speciaal onderwijs terecht gekomen. Daar was mijn geduld echt helemaal op, ik ging eraan kapot! En ook de kinderen in mijn groep, die werkelijk met open mond stonden te kijken wat er nu weer gebeurde.
Bij beide kereltjes had een heleboel gedoe kunnen worden voorkomen als de hulpvelening eerder op gang was gebracht (belangrijke taak voor o.a. peuterspeelzaal, consultatiebureau, huisarts). De moeder van het jongetje dat uiteindelijk naar het speciaal onderwijs ging was opgelucht dat de school haar vermoedens dat er iets met haar kind aan de hand was bevestigde. Maar dat is weer een hele andere discussie.....