Hallo allemaal,
Vanaf het begin van het schooljaar loop ik stage in groep 3. Een hele leuke groep kinderen. Alleen loop ik tegen een probleem aan, mijn mentrix.
Mijn mentrix heeft mij eind vorig schooljaar gevraagd bij haar af te studeren. Dit leek mij erg leuk, omdat het in groep 3 is. We zijn goed gestart alleen nu lijkt
het mis te lopen. Zij heeft erg veel moeite met het loslaten van de groep. Dit is voor haar een leerpunt en ik snap dat dit erg lastig is, omdat ik veel in de groep doe. Toch wist zij van te voren heel goed wat de bedoeling was van mijn LIO stage. We hebben, voordat mijn stage begon, duidelijk de verwachtingen van elkaar doorgesproken. Daarin heb ik (voor mijn gevoel) duidelijk laten weten dat het in mijn 5 weken écht de bedoeling is dat ik alles alleen doe en dat zij 95% van de tijd uit de klas is. Ze probeert dit dan ook zoveel mogelijk. Wij hebben een vrij zwakke groep met kinderen, ik denk dat het dus mooi is om heel veel extra begeleiding buiten de klas aan de kinderen te bieden. Dit omdat we de luxe hebben om met zijn tweeen te zijn. Dit gebeurt maar heel weinig. Hier baal ik van, omdat ik denk dat het een gemiste kans is. Het probleem is alleen dat ik mij nog niet geroepen voel hier iets over te zeggen. Dit is de taak (denk ik) van de directeur. Bij mijn begeleidster heb ik het meerdere keren subtiel proberen aan te geven als: goh, misschien is het een idee om dit of dat met het kind te gaan om het kind verder te helpen. Zij zegt het te gaan doen, alleen gebeurd het vervolgens niet. Zij is dan bezig met haar eigen dingen, waarvan ik denk dat die buiten schooltijd plaats moeten vinden. Wel bedenkt zij lesprogramma's die ik af moet draaien. Ik snap heel goed dat je tot andere inzichten kunt komen, maar goed... de LIO is ervoor bedoeld dat ik zelf leer plannen, aanpassen etc etc. Kan het dan niet wachten tot ik daar mee klaar ben, dan kan ik er ook van leren!
In het begin had zij veel moeite met het loslatenmee, tot een week voor mijn LIO. Zij gaf mij alle vertrouwen en ik mocht en kon alles in deze weken zelf doen en plannen. Yes, dacht ik, het gaat goedkomen. Tijdens mijn eerste week bleek alles echter minder waar. Begeleiding is er maar weinig, het loopt prima, maar toch is het af en toe fijn dingetjes door te nemen, ik bedoel ik kan nog zo veel leren! Ik wilde het allemaal loslaten omdat ik mij hier ontzettend druk over maakte. Dit kostte mij heel veel energie en ik ging me daardoor niet beter voelen. Ik dacht: als ik mijn LIO heb afgerond en een positieve beoordeling krijg is het prima, ik kan dan afstuderen en volgend jaar kan ik het allemaal op mijn eigen manier doen. Feedback geeft zij dus maar weinig, zij kan mij zelfs regelmatig het gevoel geven dat ik het niet goed doe. Zij haalt dan bijvoorbeeld midden in mijn les bijvoorbeeld een groep kinderen weg. Later vraagt zij dan wel of ik dit vervelend vond en ik vind het lastig om daar dan iets van te zeggen. Ik voel me dan toch maar gewoon stagiare. Of, als ik met een kind in gesprek ben, haalt ze dat kind bij me weg. Dit heeft voor een vreemde en confronterende situatie gezorgd. Het was een samenloop van alle drukte maar ook een ophoping van alle irritaties. Over de situatie die zich voordeed hebben wij het wel gehad, ik heb aangegeven dat ik dit erg vervelend vond en dat begreep zij. Positieve bevestiging krijg ik ook niet of nauwelijks. Het gevolg is dat ik erg aan mijzelf ga twijfelen en niet zoveel 'durf' te doen.
Weetje, op zich leer ik hier ook wel van. Ik weet in ieder geval hoe ik het niet zou doen als ik ooit een stagiaire krijg..... Maar het voelt voor mij echt niet goed. Het loslaten van dit alles, zoals ik hierboven beschrijf past echt niet bij mij en ik vind dat ik hier iets mee moet doen.
Ik heb hierover ook al contact gehad met mijn slb-er van de Pabo. Ook voor haar is het heel lastig hier tips in te geven. Zij geeft duidelijk aan in gesprek te gaan met mijn begeleidster, maar ik vind dit erg lastig.
Ik hoop dat jullie mijn, misschien warrige, verhaal begrijpen en tips/ideeen hebben over wat ik kan doen of hoe ik te werk moet gaan. Moet ik het loslaten, of juist niet?
Dankjulliewel!