Ik loop momenteel mijn Lio (3 dagen per week, officieel vanaf de kerst, vanaf de herst stond ik al 1 dag in de week voor de groep) in een groep 6 van 26 kinderen met 7 jongens en 2 meisjes die regelmatig door mijn les heenpraten en ook tijdens het zelfstandig werken vaak beginnen te kletsen. Als ik er wat van zeg zijn ze even stil...
Op een stuk of 5 jongens ben ik de grip kwijt. Ze blijven mij uitproberen en trekken zich weinig aan van wat ik zeg. Het lijkt wel of lesgeven als 'politie-agentje' de enige manier is om deze jongens aan te kunnen en ervoor te zorgen dat ze aan het werk gaan.
Het werk van anderen lijd soms wel, soms niet onder de vele energie die ik in de jongens moet steken. Maar als ik dat niet doe, krijg ik het helemaal niet meer stil/rustig.
2 weken geleden heb ik gereageerd in een paar topics die gingen over drukke groepen en praatgroepen.
Ik vond daarin veel herkenning. ik had toen net mn 1e stagebezoek erop zitten en tijdens dat gesprek ging het niet helemaal goed:( mijn voorbereiding en les zaten erg goed in elkaar en ik begon ook sterk. ik had de groep goed in de hand, maar na een korte onderbreking (door wat vragen) begon ik de grip te verliezen.
Dat gebeurt vaker, en ik krijg de grip dan ook niet meer terug.
ik moet vaak erg lang wachten tot het stil is en het is moeilijk om het dan ook stil te houden. Hierdoor kan ik niet goed uitleggen en krijg ik vaak vragen over dingen (schrijfwijze, wat moeten we doen) die ik al duidelijk benadrukt heb en die de kinderen echt al kunnen weten. regelmatig moet ik zo lang wachten of wordt er zovaak door mij heen gepraat dat ik het geduld niet meer opbreng en mijn stem verhef (soms een beetje te). de kinderen horen mij wel, maar reageren niet omdat ze vinden dat ze hun verhaal nog moeten afmaken. (dat geven ze letterlijk aan als reden om door te praten)
Als ik geirriteerd raak en mijn stem verhef (als het lang duurt wordt ik soms ook echt boos) baal ik enorm van mezelf en voel ik me erg machteloos. Ik blijf steeds de hoop en verwachting houden dat het de volgende les/dag beter zal gaan, maar merk dat ik steeds sneller geïrriteerd raak.
Voor beloningssystemen wil een hele groep echt hun best doen, maar een aantal (waaronder de druktemakers)
gedragen zich beslist niet anders om een beloning te verdienen. Wel zijn ze erg verontwaardigd als blijkt dat
leuke dingen/beloningen niet door kunnen gaan door hun gedrag.
Na het stagebezoek kreeg ik te horen dat ik moet werken aan mijn relatie met de klas en dan vooral aan de relatie
met de druktemakers. Dit wil ik zelf ook graag, omdat ik denk dat daar bij een groot deel van het probleem zit.
ik waarschuw ze zo vaak dat ze geen zin meer hebben om hun best te doen voor mij en het ze steeds minder interesseert.
Maar ja, hoe doe je dat?
Nu zijn we ondertussen 2 weken verder en heb ik er een nieuw stagebezoek opzitten... Deze ging nog veel slechter als de vorige De kinderen waren me massaal enorm aan het uitproberen.
Maandag was dit ook al wel wat, maar toen kon ik het redelijk in de hand houden. dinsdag en woensdag ging
het weer steeds beter. Maar vrijdag leek het wel of bij een aantal kinderen alle remmen los gingen.
de afgelopen weken en dagen ben ik achter een aantal dingen gekomen (in willekeurige volgorde):
*Ik begin het echte plezier in het lesgeven kwijt te raken en straal daardoor steeds minder enthousiasme uit.
*De kinderen die wel goed meedoen en willen werken worden nu de dupe van de situatie. Ik heb niet genoeg tijd/aandacht voor hen en de sfeer in de klas wordt steeds negatiever.
*Als ik de aandacht eenmaal verlies krijg ik die moeilijk weer terug.
*Met de kinderen die ik vaak moet waarschuwen heb ik niet echt een band en wat er wel is, wordt op deze manier natuurlijk steeds minder.
*Ik ben niet consequent genoeg in mijn reacties op ongewenst gedrag. Ik laat het vaak te lang lopen of ik zit er teveel bovenop.
*Doordat ik teveel waarschuw en er lange tijd teveel bovenop heb gezeten is de toon snel negatief. ik let erg op wat niet goed gaat waardoor ik veel te weinig aandacht besteed aan wat wel goed gaat... Elke keer neem ik me voor om dat anders te doen, maar als ik in de kring al moet waarschuwen lukt dat niet meer goed.
*Ik laat me teveel persoonlijk raken door het gedrag en de woorden van de kinderen. Hierdoor reageer ik teveel vanuit mijn gevoel. dat maakt de zaak alleen maar erger. mijn reacties zijn daardoor ook te onvoorspelbaar voor de kinderen.
*Ik ben vaak te druk in mijn hoofd. hierdoor worden de kinderen ook drukker. als ik rustig achter het bureau ga zitten, merk ik dat dat een rustgevende invloed op de kinderen heeft. ik moet meer de rust vinden om daar ook echt te blijven zitten.
*Ik benoem het negatieve gedrag en de namen teveel door de klas heen waardoor het gedrag teveel aandacht krijgt en de kinderen zich ook te negatief benoemd voelen. complimenten krijgen daarnaast te weinig aandacht/sneeuwen onder bij het benoemen van ongewenst gedrag.
*ik kom te weinig toe aan ontspanning, waardoor ik niet meer ontspannen voor de groep sta. en dat is voor mij als leerkracht juist heel belangrijk.
*ik heb het gevoel dat het nu (in mijn lio) goed moet gaan. Anders bezorg ik heel veel mensen problemen en stel ik veel mensen teleur.
Tijdens het nagesprek van het stagebezoek vrijdag kreeg ik te horen dat veel dingen echt wel aanwezig zijn, mijn voorbereidingen en lessen zitten heel goed in elkaar en ook laat ik zien dat ik kracht en pit heb... maar ik heb een aantal kinderen nu niet meer in de hand en dat heeft zijn effect op de hele groep en op mij.
Voor een aantal kinderen wordt de sfeer in de klas nu onveilig.
Voor mij verandert dit in een situatie waarin ik niet voldoende kan leren/ontwikkelen, het wordt zo meer een kwestie van overleven...
Het is een heel lang (en warrig) verhaal geworden, hoewel ik het zo beknopt mogelijk heb opgeschreven...
Ik had natuurlijk al langer door dat het niet goed ging en dat ik zo niet verder kom...maar als dat dan gezegt word door een begeleider vanuit de pabo, komt dat ineens toch hard aan.
Ik zit nu bij mn ouders om een verjaardag te vieren, maar steeds dwalen mn gedachten af, heb geen eetlust en voel me niet lekker. Ook kan ik me minder concentreren dan anders. Ik wil graag een uitgebreid verslag schrijven voor mijn begeleiders en mezelf waarin ik uitgebreid reflecteer op wat er gebeurd is, wat ik daarbij voelde en welke gevolgen dat heeft gehad. Maar het lukt me niet. Wel moet ik straks een mail sturen naar mn begeleidster vanuit de stageschool, omdat zij nog nergens van weet (ze was er vrijdag niet bij) en mn begeleider vanuit de pabo gaat haar maandag bellen om mijn situatie te bespreken... Onder andere zal besproken worden of ik in deze groep kan blijven of dat ze gaan proberen mij na de vakantie in een jongere groep te plaatsen.
Waarom ik dit hier allemaal neerzet weet ik niet goed. Ik heb in het verleden al veel aan jullie hulp, tips en steun gehad.
en het is gewoon fijn om mijn verhaal even krijt te kunnen bij mensen die weten hoe een lio is en zo.
Zijn hier ook mensen die tijdens de Lio overgestapt zijn naar een andere groep? en hoe is dat gegaan?