Het vervelende is dat die drukke klassen nou juist enorm veel structuur nodig hebben. Een spelletje? Daar doe je ze misschien juist nÃet een plezier mee.
Ook dat heb ik door schade en schande geleerd.
Bij zo'n klas begin ik meestal met te zeggen wat ik vorige week wel goed vond gaan en dat ik hoop dat het op andere fronten nu wat beter gaat, 'omdat we elkaar nu gelukkig kennen en er niet meer van alles uitgeprobeerd hoeft te worden.'
Als het ergens anders zitten echt positief werkte zou ik er nu gebruik van maken, met de restrictie dat wie het niet kan weg moet.
Toch moet je daar erg voorzichtig mee zijn. Ik gaf bij de eerste keer als me gevraagd werd meteen aan dat ik het altijd goed vond als er een (ev. bij plaatsverwisseling twee) ergens anders zouden zitten als ze daar aan het begin van de les om vragen. Daarna hoeft niemand daar nog om te vragen. Dan laat je meteen zien dat je grenzen hebt. Alleen ik neem soms dan nog wel zelf de beslissing, bijv. omdat dit zo uitkomt met de les. Nu doe ik het helemaal zelfs niet meer vooraf omdat ze me goed kennen.
Als je ze een spelletje vooraf belooft, geef dan even aan wanneer je dat gepland hebt en natuurlijk als beloning.
Probeer jezelf te blijven en zelfverzekerd te zijn, ook al voel je je misschien niet zo. En, natuurlijk (is al gezegd) consequent. Niet dreigen maar doen.