door jufHetty op 07 nov 2007, 20:39
Niet alleen op scholen maar op vele andere plaatsen neemt het geweld alleen maar toe: grote bek als je iemand beleefd vraagt of 'ie even zijn sigaret wil uitdoen in de wachtruimte bij de bus waar met KOEIELETTERS staat: verboden te roken. Ik durf het niet meer te zeggen, mensen raden het mij af en ik wil dat niet in de wind slaan, voel dat het realistisch is dat je een keer iemand treft die een mes trekt bijvoorbeeld. Voelt niet goed, als je niet meer dat soort dingen kan zeggen.
Mensen lijken minder gevoel te hebben voor elkaar, voor tijd en ruimte. Het valt mij steeds weer op als ik als provinciaaltje uit het noorden weer in het westen van het land rijd: op de snelweg is er al zoveel irritatie, ik wordt op de vreemdste manieren afgesneden en er is altijd wel minstens 1 levensgevaarlijke situatie van iemand die middenin een computerrace-spel zit in plaats van in de werkelijkheid. Dan voel ik me heel kwetsbaar met twee kinderen op de achterbank.
Wat ik er aan doe: ik blijf vriendelijk en beleefd, groet mensen op straat, ook in de stad ben ik voorkomend: geef voorrang en knik vriendelijk. Dan kom ik ook veel blije gezichten tegen. Ik denk dat zolang we nog deuren voor elkaar blijven openhouden, elkaar laten voorgaan bij de kassa, onze medemens kortom bijstaan met liefde, dat we dan nog iets door te geven hebben aan de volgende generatie. Ik moet soms knarsetandend opmerkingen in het openbaar inhouden, maar aardig zijn tegen de busschauffeur geeft hen wel een fijn moment. Want wat die mensen mee moeten maken is ook niet echt best.
Als leerkracht kan je heel goed het goede voorbeeld geven, en als er weer van geweld sprake is in de krant en de kinderen komen er mee, dan heb ik het er over: maak zelf het verschil. Allemaal succes er mee, geef de kinderen een handvat om wel gevoel, tijd en ruimte voor elkaar te ervaren.
Auteur Handboek Invallers Basisonderwijs
Lees mee op mijn weblog
Twitter: @Invaltips
Nieuwsbrief met Invaltips via
invaltips@gmail.com.