vroeger ::) wilde ik uitvinder worden, of boswachter, of fietsenmaker, kok, psychiater, automonteur enz enz maar juf, dat nooit.. in de 3e klas van het vwo moesten we een beroepskeuzetest maken, en daar kwam ongeveer voor 90% uit dat iets met onderwijs mij wel zou liggen. vervolgens ben ik er 2.5 jaar heilig van overtuigd geweest dat ik naar de pabo zou gaan, wat mij door al mijn leraren werd afgeraden omdat ik daar 'veel te slim voor was' (niet mijn woorden
)
vlak voor ik me op een pabo wilde gaan inschrijven ontdekte ik de filosofie pas echt, en ben op het laatste moment humanistiek gaan studeren. ontzettend interessant, maar ik wilde voor de klas! dus na een (vrij glansrijk) jaar op de universiteit zit ik nu op de pabo. ik moet zeggen dat ik de opleiding zelf niet erg interessant en uitdagend vind, gelukkig maken de stages het weer goed, daar voel ik me helemaal in mijn element.
of ik er voor geboren ben? mijn houding schijnt heel natuurlijk te zijn, ik ben van mezelf geinteresseerd in alles en altijd erg leergierig geweest. en mijn opa had zijn eigen school, waar mijn tante en oom ook nog gewerkt hebben. misschien zit het dan toch in de familie....